عشق واقعي

ز خاک ِکربلا يک مُشــــت روزي

رسيد از دست زوّاري به دستم

بدو گفتم که اي خاک ِ شفابخش

چرا اينگونه از بوي ِ تو مستم ؟

چرا مجذوب بويت هست عالم ؟؟

چرا من اين همه دل بر تو بستم ؟

براي لحظه اي بوييدن تـــــــو

به پاي کاروان ها من نشستم

بگفتا اعتبارم از حسين است...

که من ارباب ِ خود را ميپَرستم

اگر چه خاکم و در زير پايـــــــت

و ليکن از پليدي ها بِجستــــم

( کمال همنشين برمن اثر کرد

و گرنه من همان خاکم که هستم )

شعراز : بهلول حبيبي زنجاني