از اشک مي‌گويم که چشمت را بغل مي‌کرد
دلتنگي‌ات را در خودش آرام حل مي‌کرد

وقتي که مي‌غلتيد روي گونه‌هاي خاک
سرچشمه‌هايت را به دريايي بدل مي‌کرد

سربند يازهراي بر پيشاني‌ات را هم
چون حلقه‌ي نوراني دور زحل مي‌کرد